Facebook is ergens wel te vergelijke met de 'echte' wereld. Er komt van alles voor bij. Mooie dingen, verassende dingen, nare dingen en roeptoeterij.
Soms heb je even een conversatie, maar over het algemeen is dit medium te vluchtig om van een echt gesprek of dialoog te kunnen spreken. Ik vind dat niet erg, want zo zit Facebook nu eenmaal in elkaar.
Inmiddels heb ik mezelf wel aangeleerd om selectief te zijn en niet alles te lezen. Vooral roeptoeterij en nare berichten waar ik iets mee kan.
Wel laat ik me graag inspireren door mensen met mooie berichten.
Daarom schrok ik een beetje toen ik ineens werd geconfronteerd met een erg naar bericht van iemand waarbij ik dit niet had verwacht.
Toch snap ik dat ze het postte, want het ging om een groot onrecht in deze wereld en ik kon me goed voorstellen dat ze vanuit een oprechte geraaktheid hier iets mee wilde/ moest. Het bericht werd vergezelt van een filmpje dat zou inzoomen op het grote onrecht, maar ik heb het niet bekeken, want alleen al de tekst al maakte letterlijk misselijk. Dat heb je ervan als je gevoelig bent en beschikt over een grote dosis fantasie.
Na het lezen van de eerste woorden heb ik dus snel ik verder gescrolled. En toch wil ik er nu iets over kwijt.
In mijn visie zijn wij mensen één. Ik beleef dat werkelijk steeds meer zo. Er is geen afstand tussen jou en mij, behalve de afstand die wij menen te zien.
Er is één mensheid, wij zijn een collectief. Dat collectief is een verzamelbak van eigenschappen waarvan ieder individu wat meekrijgt. Een individu is een kleine druppel in de oceaan die we met ons alle zijn. Er zijn miljarden druppels voor ons geweest en er zullen nog miljarden komen, maar het zijn allemaal druppels uit de grote oceaan der mensheid.
Als je naar een afbeelding van de Aarde kijkt kun je zien dat alle oceanen met elkaar verbonden zijn, en dat wij er verschillende namen aan hebben gegeven. Het is ook zo dat in bijvoorbeeld de tropen de samenstelling van het water en het leven in dat water iets verschilt met dat van de polen.
Zo is het ook met mensen. We zijn unieke wezens, maar delen wel in het collectief. Daarin zitten prachtige eigenschappen zoals vriendschap, vertrouwen, behulpzaamheid en naastenliefde. Ieder mens ken dit, maar niet iedereen heeft de knop voor deze eigenschappen even hoog staan. Niet iedereen is even vriendelijk, dat zal duidelijk zijn.
Maar iedereen kent en herkend vriendelijkheid en zal daar positief op reageren. Wanneer je een vriendelijk mens ontmoet, maakt dat je blij en het steekt je een hart onder de riem.
Maar naast deze mooie eigenschappen hebben we ook veel nare dingen in ons collectief. Onvriendelijkheid is een bekende, maar er zit ook regelrechte ongeremde bestialiteit in. Gruwelijk machtswellust is helaas ook een eigenschap die in ons menselijk collectief zit.
We willen dit niet waar hebben en het wordt vaak genegeerd. Gevoelige mensen zullen zich uit zelfbescherming verre houden van alles wat met bestialiteit te maken heeft. Maar daar mee is het niet weg. Sterker nog: als we het wegstoppen in een in een put die we willen dempen, kan het een eigen leven gaan leiden.
Maar wat dan? Wat kan ik doen aan de bestialiteit in een wereld die zo ver van me afstaat. Ik kan toch niets doen aan martelingen de vrouwenmisbruik en kinderhandel. Ik ben een politieke niemand en heb nergens invloed. Men ziet me niet en men hoort me niet, dus ben ik machteloos.
Voor een deel is dat waar. Als persoon kan ik nauwelijks iets doen aan het onrecht in de wereld, maar…..
Ik kan wel iets doen aan het onrecht en de bestialiteit in mijzelf. Want dat draag ik ook in mij mee, al staat mijn knop bij lange na niet zo hoog als die van Idi Amin.
Je hebt er moed voor nodig om te erkennen dat niets menselijks jou vreemd is. Je hebt er moed voor nodig om te erkennen dat je niet een en al vriendelijkheid in je draagt, maar ook een duistere kant. Ook al staat die knop nagenoeg uit.
Juist omdat die knop niet helemaal uit staat ben je gevoelig voor het duister dat je angst aanjaagt en misselijk maakt. Als dat niet zo was, dan begreep je werkelijk niet waar het over zou kunnen gaan. Maar omdat je in deze wereld bent, dit menselijk collectief, is dat wel zo.
Dus weer de vraag: Wat kan ik er aan doen?
Het antwoord is eenvoudig, maar niet makkelijk: Vergeven
Je kunt jezelf vergeven dat je dit in je draagt. Pak het vast, kijk er naar, erken dat dit ook een stukje is van jou menselijke natuur en geef het dan aan liefde.
Liefde is de kracht die de wereld verandert. Liefde brengt licht in de duisternis, omdat ze die heel rustig weg straalt. Liefde transmuteerd duisternis naar liefdeskracht, omdat ze niet anders kan. Liefde kent allen zichzelf en zij is vrij van duisternis.
Het is niet makkelijk en misschien wel ronduit beangstigend om in eigen duisternis af te dalen. Maar alleen zo kun je die gaan opruimen. Stukje bij beetje.
Het afdalen in- en het opruimen van je eigen duisternis is een moedige daad van liefde. Niet alleen voor jezelf, maar voor de hele mensheid. Want als jij in je zelf opruimt verdwijnt er iets uit het collectief. Wat is er liefdevoller dan dat?