Het hebben van een off-day, een dag waarop het allemaal niet zo lukt, kan erg vruchtbaar zijn.
Vroeger beleefde ik dat anders aan dan nu.
Voorheen baalde ik van mijn eigen somberheid, verweet mezelf dat ik inmiddels wel beter zou moeten weten en nog meer van dat soort dingen.
Maar nu kijk ik er met nieuwsgierigheid naar het waarom van de off-day. Ik bevraag mezelf naar wat er speelt en aandacht nodig heeft.
Gisteren diende 'Verdriet' zich aan. Een klein beetje verdriet over een aantal zaken uit het verleden, maar vooral verdriet over deze tijd.
Mijn verdriet vertelde me dat ze ziet dat zoveel mensen het moeilijk hebben, en dat haar raakt. Verdriet was erg openhartig en ging verder met te zeggen dat ze soms zo moe is van het gevoel te willen bewegen in een wereld die tot stilstand te lijkt gekomen. Ze zei dat ze in de war was door de heftige stress van de jonge moeder die zich afvroeg hoe het voor haar kind moest zijn om groot te worden op 1.5 meter afstand. Ze was geschokt door het oplopende aantal zelfdodingen. Door het verharden van meningen en het verdiepen van conflicten.
Soms wordt mijn verdriet zo geraakt dat er geen plaats is voor positieve berichten of verhalen over liefde. Op die momenten is het nodig dat ik even de tijd neem om er voor haar te zijn.
Dan laat ik haar stukje bij beetje toe zodat ze me niet overweldigd. Ik laat het toe omdat ik uit ervaring weet dat wegstoppen geen zin heeft.
Als ik het zou moeten beschrijven ziet het er uit alsof ik vol aandacht en compassie een klein verdrietig meisje op schoot neem en luister naar het verhaal dat ze tussen haar tranen door verteld. Op dat moment ben ik mijn eigen Grote Moeder die luistert en troost. Dan ben ik mijn eigen Wijze Grootmoeder die met heel haar wezen alleen maar luistert en ontvangt was vrij moet worden gemaakt.
Als ik dan wat rustiger ben geworden denk ik eraan dat verdriet een onlosmakelijk onderdeel is van het leven in deze wereld. Verdriet kennen en herkennen we allemaal, maar ieder op onze eigen manier. Het zit in ons menselijk collectief en als individu heb ik daar mee te maken. We herkennen verdriet, juist omdat we het allemaal kennen.
Na mijn samenzijn met 'Verdriet' dacht ik eraan dat echt iedere mens hier op Aarde daar mee te maken heeft, zelfs de meest heilige vrouw of man. Indien dat niet zo was, zouden wij ze niet als mens herkennen.
Toen kon ik glimlachen om de guru die misschien geen hele off-day heeft, maar wel een kort moment van ochtend humeur.
Deze gedachte maakte me milder naar mezelf, want ik herinnerde me weer dat ik in goed gezelschap ben. Zelfs Eckhart Tolle heeft ooit in een interview gezegd dat ook bij hem het licht af en toe vervaagt.
Als ik na een off-day weer bij Eckhart Tolle aankom dan ben ik dankbaar voor zijn openhartigheid en dat is de vruchtbare bodem waarop ik weer zaadje van liefde kan planten.