Je voelt nooit irritatie om de reden die je denkt.
Dat komt omdat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor je gevoelens.
Bijvoorbeeld: Je zit op een terrasje en je moet heel erg lang op de ober wachten. Het lijkt wel of hij je niet ziet. Je ziet dat de mensen die na jou kwamen inmiddels al genieten van hun drankje en jouw bestelling is nog niet eens opgenomen!#$#
Op dat moment ga jij je echt geïrriteerd voelen en dat vind je volkomen rechtvaardig. Maar is dat waar?
Nee.
Jij voelt de irritatie, de ober doet alleen maar wat hij doet. Het is jouw gevoel. En daarom jouw verantwoordelijkheid.
Irritatie kennen we allemaal. Het is A) onderdeel van ons menselijk collectief, en B) een individuele beleving. Wat jou irriteert heft mij niet te interesseren en omgekeerd. Maar als ik zeg "Ik ben geïrriteerd." dan weet jij ongeveer waar ik het over heb.
Op het moment dat je irritatie voelt ben je uit liefde. Je bent bezig met iemand of iets anders (bv. een ober waar je een oordeel over hebt) en niet met jezelf in het hier en nu. Dat doe dus je zelf.
Het enige wat de ober doet is het triggeren van de irritatie die in jou zit en daarom komt die naar boven.
Eigenlijk is dat prachtig De ober zelf is helemaal OK en hij doet gewoon wat hij doet. Maar hij herinnert je er wel aan dat je uit liefde bent. Hij laat zien dat je gewoon menselijk bent en dat je nog huiswerk hebt te doen, namelijk irritatie opruimen en weer terug keren naar liefde.
Er zijn verschillende manieren om belemmeringen voor liefde uit de weg te ruimen. De munay-techniek is hier een van.
Het is dankbaar werk wanneer je gebrek aan liefde, zoals irritatie, opruimt. Daar bewijs je niet alleen jezelf een dienst mee, maar ons allemaal. Want je ruimt niet alleen op in jezelf, maar ook in ons collectief.