Mijn naam is Jessica Bredero.

Op de foto zie je een vrouw die van het leven geniet, maar dat ben ik niet altijd geweest.

Want, hoewel ik een fijne jeugd heb gehad, ben ik net als de meeste mensen opgegroeid met een aantal beperkende overtuigingen. Ik leerde om 'gewoon' doen, want dat was al gek genoeg, en ik mocht mijn hoofd niet boven het maaiveld steken, want daarvoor had ik geen talent.

Hierdoor leerde ik al vroeg om de talenten die ik wel had te onderdrukken. Deze waren namelijk niet gewoon, want ik had contact met de spirituele wereld. Mijn talent maakte me een buitenbeentje.

Ik was er erg verdrietig over dat ik anders was, en daarom dacht ik dat ik niet goed genoeg was voor het leven. Bovendien schaamde ik me diep voor mijn anders-zijn. Dit was jarenlang het paradigma dat mijn visie op het leven bepaalde.

Ik ben moeder van 4 kinderen, maar in het voorjaar van 2002 overleed mijn oudste zoon op de leeftijd van 16 jaar.

Dit traumatiserende gebeuren sloeg het fundament onder mijn leven kapot. Maar het wonderlijk dat ik door de barsten in dit fundament meer dan ooit tevoren weer in contact kwam met de spirituele wereld en mijn mediamieke talent.

Dit bracht mij er toe om naar de Andes te gaan en in 2003 reisde ik door het gebied rondom het Titicacameer, het land van de Inca in het Andesgebergte van Peru en Bolivia.

Tijdens de reis bleek Titicaca niet alleen een meer te zijn, want als 'Vrouwe Titicaca' was zij mijn gids. Zij liet mij dingen zien en ervaren die mij veel leerden over de dynamiek in onze duale wereld en de balans en disbalans in het menselijk leven.

Als afsluiting van de reis ontving ik het munay symbool in een meditatie, en ik werd gevraagd om dit te verspreiden.

Om aan het verzoek te kunnen voldoen moest ik de betekenis van het symbool kennen, en hiermee begon een nieuwe reis. Deze keer trok ik door het landschap van mijn psyche.

Daar lagen, verborgen in het donker, niet alleen mijn onverwerkte ballast of mijn hucha op mij te wachten, maar ook de tot dan toe ontkende talenten. Pas nadat ik beide delen, mijn schaduw- en licht zijde, had geaccepteerd kon ik de betekenis van het symbool doorgronden.

Parallel hieraan en uit het oprechte verlangen om een manier te vinden waarop ik mezelf kon ontdoen van mijn ballast om zo mijn talenten te bevrijden groeide de Violette Vlam meditatie.

Het werken met het munay symbool herstelt mijn ayni, mijn natuurlijke verbinding met de kringloop van het leven, en dit is en blijft een transformerend proces. Hoe meer ik dit doe, hoe meer ruimte er is voor mijn talenten en liefde. Hoe meer liefde, hoe meer compassie ik heb voor mezelf en mijn naaste. 

Na mijn eerste reis ging nog ik eens terug naar Cuzco, de voormalige hoofdstad van het Incarijk in Peru. Op de plek waar ooit de Coricancha stond, de belangrijkste tempel van Inca, ontving ik mijn roeping. Datgene wat ik ooit had leren te kennen als 'de Stem, gaf mij de opdracht om mijn eigen stem te gebruiken.

Omdat ik er geen verdere uitleg bij kreeg, heeft enige tijd geduurd voordat ik begreep waar deze oproep over ging: Ik moet mijn stem gebruiken om het verhaal van munay te vertellen.